2024 Autor: Jasmine Walkman | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 08:35
Sacharyna (E954) (sacharyna) to sztuczny słodzik, syntetyczny substytut cukru. Jest to najstarszy znany sztuczny słodzik, uzyskany na długo przed innymi (aspartam, cyklaminian) w XIX wieku.
Sacharyna należy do grupy tzw. silne słodziki, 300 razy słodsze niż cukier (sacharoza) i około 2 razy słodsze niż aspartam i acesulfam K. Puszka sacharyny lub niektórych innych sztucznych słodzików zastępuje od 6 do 12 kg cukru.
Sacharyna ma 1/2 słodyczy sukralozy, ale jest też jedna zasadnicza wada – po jej użyciu wyczuwalny jest specyficzny metalowo-gorzki smak, który po spożyciu pozostaje w ustach przez jakiś czas. Ten gorzki smak jest szczególnie silny w dużych dawkach słodzika.
to jest powód sacharyna często łączyć z cyklaminianem w kombinacji 1:10 dla poprawy smaku. Sacharyna wchodzi w skład niemal wszystkich zamienników cukru tabletkowanego (w naszym kraju najpopularniejszym jest HUXOL).
Jak wspomniano, sacharyna nie jest przyswajana przez organizm i chociaż nie ma kalorii, istnieją badania, które wskazują, że produkt ten jest daleki od dietetycznego i że jego działanie dezorientuje organizm, który zamiast chudnąć z braku czystego cukru, zaczyna przybierać na wadze.
Ta zasada jest łatwa do wyjaśnienia. Przy regularnym stosowaniu syntetycznych słodzików często obserwuje się przyrost masy ciała, ponieważ sacharyna zwodzi organizm. Zaraz po spożyciu tabletki słodzika nasz organizm zaczyna przygotowywać się na przyjęcie węglowodanów.
Zamiast tego dostaje zero kalorii o słodkim smaku. Kiedy zwykle spożywamy czysty cukier, kubki smakowe sygnalizują wejście cukru, po czym rozpoczyna się produkcja insuliny i aktywowane jest spalanie cukru zawartego we krwi. Dzięki temu poziom cukru znacznie spada.
Jednocześnie żołądek, który również jest „poinformowany” o spożyciu cukru w organizmie, oczekuje węglowodanów. Odbierając całkowity brak kalorii, organizm sam zaczyna wytwarzać glukozę jako kompensację. Prowadzi to do produkcji insuliny i akumulacji tłuszczu.
Krótko po wynalezieniu sacharyny była ona wielokrotnie zakazana, ale nadal jest dozwolona i powszechnie stosowana. Jest uważany za najczęściej używany ze wszystkich słodzików, a także za najstarszy z nich. To, czy sacharyna jest rakotwórcza, wciąż nie zostało udowodnione i jest szeroko stosowana w przemyśle spożywczym do słodzenia słodyczy, napojów gazowanych, leków, past do zębów i innych.
Historia sacharyny
Historia sacharyna rozpoczął się w 1879 roku, kiedy rosyjski emigrant Konstantin Falberg działał w laboratorium amerykańskiego profesora Remsena. Jak dyktuje wersja romantyczna, słodki smak sacharyny odkrył przypadkowo podczas lunchu Falberg. Jego chleb wydawał się słodki, ale nikt inny w jego rodzinie go nie skosztował.
Po sekundzie błyskotliwej burzy mózgów i nauczania zdał sobie sprawę, że to nie jego chleb był słodki, ale jego najwyraźniej nieumyte palce po pracy w laboratorium osłodziły jego środki do życia. Lek na jego ręce nazywał się wtedy kwasem sulfaminbenzoilowym i Falberg pracował nad nim przez cały ranek. Po południu Rosjanin rozpoczął gorączkową pracę w swoim laboratorium i tak zsyntetyzowano sacharynę ze związków wspomnianego kwasu.
Po około 20 latach sacharyna jest już powszechnie stosowany do słodzenia żywności i napojów. Jej stosowanie zostało zakazane w 1902 roku, kiedy rząd Bismarcka zakazał sprzedaży sacharyny, ponieważ naruszone zostały interesy rządu w przemyśle cukrowniczym. W tym czasie roczna produkcja sacharyny osiągnęła 175 000 kg, a „słodki konkurent” stał się bardzo poważnym graczem.
W czasie II wojny światowej produkcja sacharyna odradza się z powodu braku zwykłego cukru. W tamtym czasie gorzki smak sacharyny był jeszcze silniejszy i bardziej wyczuwalny niż dzisiaj, kiedy po wielu udoskonaleniach formuły metaliczny posmak prawie nie jest wyczuwalny.
W 1967 r. rozpoczęto produkcję syropu kukurydzianego za pomocą opatentowanego enzymu, który zwiększył zawartość fruktozy w syropie z 14 do 42%. Tak więc syrop kukurydziany stał się preferowanym słodzikiem w głównych markach napojów bezalkoholowych.
Skład sacharyny
Główny składnik sacharyna to sulfilimina benzoesowa. Sacharyna nie ma wartości odżywczej i jest słodsza od sacharozy. Maksymalna bezpieczna ilość sacharyny na dzień to nie więcej niż 0,2 g. Bułgarskie rozporządzenie 8 w sprawie wymagań dotyczących stosowania dodatków do żywności mówi, że sacharyna jest dozwolona w stężeniu 3000 mg/kg w żywności i napojach. Dziś w zawartości niektórych rodzajów sacharyny znajdziesz następującą zawartość: kwas cytrynowy, cyklaminian sodu, sacharyna sodowa, soda oczyszczona, laktoza. Z reguły 1 tabletka sacharyny jest równa 1 łyżeczce.
Szkoda z sacharyny
Podobnie jak aspartam, sacharyna może powodować skutki uboczne, z których najbardziej nieszkodliwym jest stały ból głowy. Sacharyna nie jest wchłaniana przez organizm, jest trudna do usunięcia i faktycznie odkłada się w organizmie. Jak na ironię, sztuczne słodziki są zwykle stosowane przez osoby, które chcą zmniejszyć spożycie kalorii i zamiast tego przybrać na wadze przy regularnym stosowaniu sacharyny i aspartamu.
W 1970 roku skandaliczne badanie zaalarmowało, że sacharyna powoduje raka pęcherza u szczurów. Doprowadziło to do jego tymczasowego zakazu, ale wkrótce potem ponownie otrzymał zielone światło. Do dziś wszystkie komisje i instytucje zdecydowanie klasyfikują sacharynę i aspartam jako bezpieczne.
W niektórych źródłach można stwierdzić, że bezpieczna ilość sacharyny dziennie to nawet 20 tabletek (?!) na osobę do 60 kg. Każdy może sam zdecydować, czy po powyższym taka ilość słodzika jest dla niego akceptowalna. Naszą radą jest szanowanie coraz częściej spożywanych słodkich pokarmów i napojów oraz szacowanie ilości spożywanych sztucznych słodzików. Niektórzy naukowcy są nieugięci, że sacharyna zawiera substancje rakotwórcze.
Dlatego nie zaleca się spożywania napojów, w których są sacharyna, na pusty żołądek bez jednoczesnego przyjmowania pokarmu węglowodanowego (chleba, makaronu itp.). Nie ma ostatecznych badań potwierdzających szkodliwość sacharyny w takiej czy innej formie, ale istnieje podejrzenie, że ten słodzik może prowadzić do kryzysów żółciowych. W Kanadzie sacharyna jest zakazana.
