2024 Autor: Jasmine Walkman | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 08:35
Chmiel / Humulus lupulus L. / to wieloletnia roślina zielna o bardzo długim pełzającym kłączu. Jego łodyga osiąga 6 metrów, a kwiaty przypominają stożek, który po dojrzeniu osiąga 5 cm, a owoc chmielu przypomina jajowaty spłaszczony orzech. Kwitnie w maju-październiku.
Chmiel rośnie wokół wilgotnych lasów liściastych i krzewów, wzdłuż strumieni i rzek. Rozprowadzany jest na terenie całego kraju, 1000 metrów nad poziomem morza. Występuje również w całej Europie. Najszersze zastosowanie chmielu znajduje się w produkcji ulubionego piwa milionów ludzi.
Historia chmielu
Kiedy i gdzie dokładnie zaczęli używać chmielu jako głównego składnika piwa, nie jest jasne. Według słynnego szwedzkiego przyrodnika Karola Linneusza chmiel został sprowadzony do Cesarstwa Rzymskiego przez Gotów lub inne plemiona podczas Wielkiej Migracji Europy Wschodniej. Inni badacze uważają, że chmiel jako pierwszy uprawiali Słowianie i dlatego jako pierwsi wykorzystali go do produkcji piwa.
W zachodnich źródłach pisanych chmiel po raz pierwszy wspomniany przez biskupa Izydora z Sewilli. Większość badaczy zgadza się, że chmiel był pierwotnie używany w browarach klasztorów franciszkanów, benedyktynów i augustianów, zwłaszcza w południowych Niemczech. Stało się to około X-XI wieku.
Chociaż chmiel nie odpowiada za smak piwa, to sprawia, że jest ono bardzo trwałe, co było bardzo ważne w czasach, gdy nie odkryto pasteryzacji. W ten sposób z czasem zaczęto masowo uprawiać chmiel.
Browary kupiły dwa rodzaje chmiel - droższe, używane do robienia tzw. piwa typu lager (które przechowywano do lata) oraz tańszy chmiel, z którego wyrabiano piwa bezpośrednio spożywane. Stopniowo coraz ważniejsza była rola miast, w których produkowano chmiel. Dzięki browarnictwu Brema, Gdańsk, Lubeka i Rostock otrzymały różne przywileje.
W XIV wieku Norymberga stała się centrum handlu europejskiego. Tym samym dzięki zwiększeniu trwałości piwa możliwe stało się jego transportowanie na duże odległości i stało się jednym z najczęściej sprzedawanych towarów.
Skład chmielu
Szyszki chmiel zawierają od 0,2 do 1,7% olejku eterycznego i do 20% substancji gorzkich, w tym lupuliny i humuliny (pochodne chlorogucyny), które po rozłożeniu tworzą kwas izowalerianowy. Chmiel zawiera również asparaginę, cholinę, leukoantocyjanidyny, kwasy organiczne /izowalerianowy, walerianowy, nobenzoesowy/. Zawiera również substancje estrogenne.
Lupoline zawiera do 3% olejku eterycznego, który składa się z 30 do 50% mircenu, 30 do 40% estrów mirdenolu, alkoholi terpenowych, ketonu luparonu i luparenolu. Wykryto obecność estru lupanonowo-fenolowego o bardzo słabym zapachu waleriany. W skład kompozycji wchodzi również substancja podobna do alkaloidu choleina, która ma łagodne działanie narkotyczne.
Przechowywanie chmielu
Użyteczne części chmiel są stożki, które jednak muszą być jeszcze zamknięte. Najlepiej zrobić to w sierpniu. Łuski kwiatostanu i jego kwiatów pokryte są żywicznymi gruczołami, które mają jasnożółty kolor. Gruczoły te są usuwane przez przetarcie przez sito. Mają gorzki smak i charakterystyczny zapach. Wysuszyć szyszki w cieniu. Już wysuszony chmiel powinien mieć żółto-zielony kolor, zapach i lekko gorzki smak. Przechowywać w ciemnym, chłodnym i suchym miejscu.
Zastosowania i zalety chmielu
Oprócz tego, że jest jednym z głównych surowców w browarach, chmiel ma również szereg właściwości zdrowotnych. Jest stosowany w leczeniu wielu chorób. Wykorzystywane są stożkowate kwiatostany chmielu i gruczołów, które są bardzo bogate w olejki eteryczne. Wiadomo, że chmiel ma ogólne działanie przeciwskurczowe, uspokajające i przeciwbólowe.
Chmiel poprawia trawienie, działa moczopędnie i pobudza apetyt. Pomaga przy anemii i korzystnie wpływa na układ krążenia, ponieważ oczyszcza krew.
Chmiel działa uspokajająco na układ nerwowy. Jest szczególnie przydatny w delirium alkoholowym, histerii, zaburzeniach nerwowych, bezsenności, lęku. Jest bardzo przydatny przy bólach w klatce piersiowej i chorobach serca. Łagodzi zespół jelita drażliwego i łagodzi objawy zapalenia jelita grubego. Stosuje się go w chorobach wątroby, żółtaczce. Chmiel zmniejsza wrażliwość na nerwobóle i ból.
Namocz 2 łyżki. chmiel w pół litra wrzącej wody i odstaw na 2 godziny. Wypij jedną szklankę przed posiłkami, w sumie 4 razy dziennie.
Łagodzi uporczywy kaszel, obniża gorączkę i ból, usuwa toksyny i stany zapalne nagromadzone w organizmie. W zapaleniu stawów i bólach reumatycznych stosowany jest w postaci wymazu. Maść chmielowa przydaje się przy łysieniu. Zewnętrznie chmiel stosuje się na obrzęki i owrzodzenia.
Okazuje się, że chmiel ma szerokie zastosowanie w kosmetyce. Olejek chmielowy jest stosowany w wielu kremach i innych produktach kosmetycznych, które mają na celu odżywienie i zmiękczenie skóry.
Szkoda z chmielu
Chmiel nie powinien być przyjmowany przez osoby, które już przeszły udar, dusznicę bolesną lub zawał mięśnia sercowego. Nie zaleca się stosowania dużych dawek zioła lub zbyt długiego przyjmowania. Kobiety karmiące piersią również nie powinny zażywać chmielu, ponieważ uważa się, że zmniejsza on wydzielanie i może prowadzić do odstawienia mleka matki.
