Cena Gwiazdki Michelin, Pożądana Przez Każdego MasterChef

2024 Autor: Jasmine Walkman | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 08:35

Każdy szef kuchni chciałby mieć najwyższe uznanie – gwiazdkę Michelin, tak jak każdy naukowiec chciałby zdobyć Nagrodę Nobla. Prowadzi to do błyskawicznej sławy i tłumów odwiedzających restaurację, w której pracuje. Ci z nich, którzy posiadają trzy gwiazdki Michelin, zostają milczącymi członkami małego klubu najbardziej elitarnych szefów świata.

Ta gwiazdka jest z pewnością wskazówką, że szef kuchni najlepiej poradził sobie w danej restauracji.

Cofając się w czasie, pod koniec XIX wieku francuska firma Michelin rozpoczęła produkcję opon samochodowych pod własnym patentem. W tym czasie samochodów było jeszcze niewiele (około 3000) i aby wzbudzić zainteresowanie samochodami, dwaj bracia Andre i Edward Michelin postanowili wydać bezpłatny przewodnik dla kierowców o nazwie Przewodnik Michelin. Oferuje informacje, których potrzebował każdy kierowca - mapy, instrukcje napraw, wymiany opon itp. i oczywiście listę dobrych hoteli, w których można się zatrzymać i zjeść.

Z czasem dwaj bracia Michelin wydali przewodnik po Belgii, Algierii, Tunezji, Alpach, Bawarii, Holandii, a później po Niemczech, Hiszpanii i Włoszech. Przyjmuje się, że główny kolor tego przewodnika to czerwony.

Restauracje pojawiły się w przewodniku Michelin jako osobna jednostka dopiero w 1920 r., a sześć lat później najlepsze z nich zaczęły być nagradzane gwiazdkami, a w 1931 r. dodano drugą i trzecią gwiazdkę. Każda nagrodzona gwiazdka to bardzo dobra restauracja, dwie gwiazdki to znakomita kuchnia, zasługująca na objazd, a trzy gwiazdki to wyjątkowa kuchnia, która zasługuje na wyjątkową wycieczkę.

Gwiazdki przyznawane są tylko za jakość jedzenia, a za atmosferę i obsługę tzw. okładki, tj. sztućce, to rodzaj ikony z wizerunkiem widelca i łyżki i są w różnych kolorach, czarnym lub czerwonym. Te ostatnie zapewniają wyjątkowo dobrą obsługę i komfort.

O nagrodę Gwiazdka Michelin to specjalnie przeszkoleni anonimowi inspektorzy, którzy odwiedzają zakład i wystawiają swoją ocenę. Posiadają wykształcenie wyższe lub doświadczenie zawodowe w branży spożywczej i hotelarskiej, mają intelekt, pamięć smakową, z którą można porównać danie w czasie jedzenia lub którego próbowali ponad pół roku temu.

Po wizycie w restauracji przygotowują analizę, przekazując swoje wrażenia na piśmie. Nigdy nie wiadomo, którą restaurację odwiedzi inspektor Michelin o której godzinie. To jest zawsze trzymane w głębokiej tajemnicy. Jeszcze kilka lat temu inspektorom nie wolno było udzielać wywiadów, zawsze otaczała ich tajemnica, w tym obowiązek nieujawniania bliskim charakteru ich pracy.

Kiedy inspektor odwiedza restaurację, przy zamawianiu jedzenia kieruje się prostymi zasadami. Najczęściej wybór dotyczy dań przygotowanych z większej ilości składników i produktów. W ten sposób przekonają się o złożoności i umiejętnościach kucharzy i ich zespołów. Nigdy nie zamawiasz sałatki, ale bardzo rzadko zupy. Nacisk kładziony jest na dania główne i deser.

Każdy serwowany posiłek jest monitorowany pod kątem perfekcyjnego i technicznego przygotowania, struktury potrawy i wreszcie – kreatywności szefa kuchni, czyli jego pisma, które musi być indywidualne.

Restauracje, które otrzymały trzecią gwiazdkę, odwiedzane są najwyżej 8 do 10 razy w roku i zawsze przez różnych inspektorów. Następnie piszą odpowiednie raporty, na podstawie których decyduje się, ile gwiazdek zostanie przyznanych.

Najbardziej gwiezdne restauracje są we Francji i jest to całkowicie zrozumiałe -

Francja jest dumna ze swojej najlepszej kuchni. Następnie Japonia - 26, USA, Niemcy, Hiszpania. Ciekawe, że swoje gwiazdy mają też Chiny, bo aż 9, a następnie Wielka Brytania, Szwajcaria itd.

Gwiazdka Michelin jest porównywalna z oczekiwaniem Oskarów.

Dla wielu szefów Michelin to spełnienie marzeń, ale jednocześnie miecz obosieczny. Szefowie kuchni i ich ekipy są niezwykle spięci – z jednej strony podtrzymują wytęsknioną gwiazdę, az drugiej strony – z powodu ogromu pracy i napięcia, które tworzy ten rodzaj perfekcjonizmu. Są zobligowani do utrzymywania wysokiego poziomu, a ewentualna strata mogłaby mieć katastrofalne skutki i doprowadzić do bankructwa.

W rozmowie z osławionym Gordonem Ramseyem, który do niedawna posiadał trzy gwiazdki Michelin, odpowiada na pytanie, co by zrobił, gdyby dowiedział się, że winę za niepowodzenie przygotowanego dania ponosi jego asystent: zabrałbym go do najpiękniejszy norweski fiord i zabierz go tam tonącego.

Brytyjski MasterChef Marco Pierre White po trzeciej Gwiazdki Michelin rezygnuje z nich i wycofuje się z gotowania. Ma świadomość i zdaje sobie sprawę, że dzięki tym gwiazdom osiągnął swoje cele, ale też poniósł ogromne wyrzeczenia w relacjach osobistych z rodziną, w życiu dla dobra kariery. Zdaje sobie sprawę, że jest swego rodzaju więźniem własnego świata, że pracuje nieprzerwanie sześć dni w tygodniu, jest nierozłączny z kuchnią i personelem pomocników, nie ma czasu dla swoich bliskich, dzieci i traci swój czas. przestrzeń osobista.

Taka jest cena gwiazdki Michelin dla większości jego kolegów – to wybór życia, walka o gwiazdę to zawsze życie i śmierć, a historia tego dowodzi. Ta wymarzona gwiazda odebrała też życie wybitnemu MasterChefowi – panu Loazo, który zdobył trzy gwiazdki Michelina, ale później stracił pozycję francuskiego guru kulinarnego, popadł w głęboką depresję, a jego historia zakończyła się fatalnie – mając zaledwie 52 lata, postanowił przerwać mu życie.

Gwiazdki Michelin to także strach i rozpacz, zachwyt i triumf, dla każdego szefa kuchni to prestiż, że ma upragnioną gwiazdę „Meshlen”.