2024 Autor: Jasmine Walkman | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 08:35
Pizza jest jednym z uniwersalnych pokarmów współczesnej ludzkości. Słynie na całym świecie, uwielbiają go ludzie o wszystkich gustach, jest akceptowana przez różne kultury, wpisuje się w wiele tradycji kulinarnych. Niezaprzeczalna pokusa ze swoimi różnorodnymi smakami, pieczonym ciastem i wszelkimi składnikami, pizza od dawna jest częścią życia każdego z nas.
Magiczne okrągłe danie przyciąga ludzi o różnych umiejętnościach, na piechotę, na ulicę, przy piwie lub w drogiej restauracji z dobrym winem - pasuje do wszystkiego i wszędzie. Dostosowała się do wszelkiego rodzaju diet, trendów kulinarnych i trendów żywieniowych.
Pizza niezmiennie kojarzy się z Włochami – nie sposób wspomnieć o pizzy i nie myśleć o Botusha. Jednak jego korzenie sięgają daleko w czasie, aż do starożytnego Egiptu. Tam, po odkryciu działania drożdży, zaczęli robić bochenek mąki, wody i miodu. W starożytnej Grecji do tego makaronu dodawano tłuszcz, przyprawy i cebulę. W czasach Dariusza I żołnierze dodawali do chleba ser i oliwki.
Imię Pizza (pizza) jest również bardzo stara i jej etymologia nie jest do końca znana. Może pochodzić od łacińskiego słowa pinsa od czasownika pinsere, oznaczającego rozprzestrzeniać się. Inną możliwością jest to, że w zaskakujący sposób pochodzi od niemieckiego słowa „bisso”, które oznacza kawałek chleba. Lub z greckiego pitta - rodzaj płaskiego chleba.
Na początku pizza występowała w wielu różnych rodzajach i kształtach. Może na przykład być słodki i słony, z różnymi produktami i bez specjalnego sposobu gotowania między piekarnikiem a patelnią.
Jest oczywiste, że ta święta potrawa bardzo ewoluowała, aż osiągnęła wariant, który znamy dzisiaj.
Nowoczesna pizza pojawiła się po przybyciu w XVII wieku do Europy jej głównego składnika – pomidora Jego Królewskiej Mości. Dzisiejsza pizza pochodzi z Neapolu, gdzie wydaje się, że szybko odniosła wielki sukces. Stała się podstawowym pożywieniem ludzi. Jej popularność nabrała jeszcze większego rozmachu, gdy królowa Małgorzata publicznie zademonstrowała, jak bardzo była pod wrażeniem tego dania.
Królowa Małgorzata jest piękną Małgorzatą Sabaudią, żoną króla Umberto I, głowy nowo zjednoczonego królestwa włoskiego. Nawiasem mówiąc, dynastia Sabaudzka jest mocno związana z bułgarską historią, po tym jak jedna z jej spadkobierców, Joanna Sabaudzkie, poślubiła bułgarskiego cara Borysa III i została bułgarską królową Joanną. Margarita jest jej babcią i prababką byłego premiera Bułgarii Simeona Saxe-Coburg-Gotha.
Ale wracając do Pizza. Jeśli imię królowej Małgorzaty Sabaudzkiej (po włosku Margherita) jest takie samo jak imię jednej z najsłynniejszych pizz na świecie, to nie jest to przypadek.
W 1889 roku, podczas serii wycieczek do serca włoskiego królestwa, królowa Małgorzata była zaskoczona widokiem wszystkich ludzi jedzących pizzę. Kazała jednemu ze swoich ochroniarzy, aby przyniósł jej to, aby spróbowała. Pod wrażeniem tego, co skosztowała, nie zawahała się pojawić wśród ludzi, jedząc pizzę - zaskakujący ruch, który nie odpowiadał jej królewskiemu statusowi.
Następnie zleciła swojemu kucharzowi, Rafaelowi Esposito, przygotowanie dla niej większej ilości pizzy w pałacu. Raphael posłuchał i zaproponował królowej kilka przepisów, z których jednym był Pomodoro i Mozzarella. Ta ostatnia stała się ulubieńcem królowej, która dziękowała kucharzowi na piśmie. W odpowiedzi Raphael nazwał Margheritę tą pizzą, która zawiera pomidory, ser i bazylię - w całości w barwach włoskiej flagi. List Margarity Sabaudzkiej zachował się do dziś w Antica Pizzeria Brandi – neapolitańskiej pizzerii znajdującej się obok pałacu królewskiego.
Po II wojnie światowej pizza stała się popularna na całym świecie. Jego wzrost jest zasługą restauracji typu fast food, które wykorzystują jego atrakcyjny smak i łatwy sposób przyrządzania, do czego dodają możliwość dostawy do domu.
Dziś istnieją dwie główne szkoły pizzy, choć jest to swego rodzaju symbol standaryzacji żywności i globalizacji. Z jednej strony jest klasyczna włoska pizza, który jest zrobiony z bardzo cienkiego i chrupiącego ciasta i który jest spadkobiercą całej historii, którą opowiedzieliśmy do tej pory. Z drugiej strony jest amerykańska pizza z klasycznego ciasta chlebowego, przez co jest grubsza. Ciasto jest bardziej miękkie i bogatsze w przybranie, zawiera więcej tłustych produktów i więcej sera.
Dziś produkty do pizzy mogą być zupełnie inne, dodaje się do nich owoce morza, nawet owoce takie jak ananas i gruszka. Naprawdę jest pizza na każdy gust!
Zalecana:
Największe Mity O Pizzy?
Pizza to jedna z najpopularniejszych potraw na świecie i choć bardzo ją kochamy, większość z nas nie zna największych mitów związanych z włoską specjalnością. Na temat pizzy krąży 5 mitów, które przy pomocy faktów można łatwo obalić. Chociaż te mity można łatwo zweryfikować i obalić, większość ludzi używa ich jako prawdy, w którą nie powinniśmy wątpić.
Sekret Idealnej Pizzy
Sekret doskonałej pizzy jest prosty, jak wszystko genialne - cienki chrupiący spód i bardzo smaczne nadzienie, które sprawia, że pizza pachnie i rozpływa się w ustach. Do ciasta potrzeba dwadzieścia mililitrów oliwy z oliwek, pięćset gramów mąki, dwieście pięćdziesiąt mililitrów wody, paczkę suchych drożdży, dziesięć gramów soli.
Historia Pizzy?
Pizza to narodowe danie włoskie, ulubione przez dziesiątki tysięcy ludzi na całym świecie. Prototyp pizzy pojawił się na stołach starożytnych Rzymian. Następnie podawali kawałki mięsa na dużych kawałkach chleba. Ojczyzną pizzy jest Neapol.
Historia Gotowania Z Gęsią Wątróbką
Nawet starożytni Egipcjanie wiedzieli, jak pyszna jest gęsia wątróbka. Zauważyli, że jeśli dzikie gęsi przejadają się, ich wątroby stają się większe, tłuste i delikatne w smaku, a co najważniejsze bardzo smaczne. Z biegiem czasu gęsi udomowiły się i zaczęły je karmić specjalnie w celu powiększenia ich wątroby.
Królewska Historia Pizzy?
Chyba nie ma nikogo, kto by nie kochał pizzy. To pyszne danie ma dość niezwykłą historię. Teraz przeniosę Cię do czasów panowania królów Ferdynanda I i Ferdynanda II i opowiem o ich próbach wniesienia ludowej potrawy na dwór królewski. Król Ferdynand jako pierwszy nie lubił nudnych królewskich przyjęć, godzin stania i bezczynności w pałacu, ale też nie lubił potraw przygotowywanych w królewskiej kuchni.
